متن های زیبا | ||
|
لینک دوستان
|
اهمیت خودشناسی در مسیر شناخت خدا
خودشناسی مقدم بر خداشناسی است؛ انسان تا خود را نشناسد نمی تواند خدا را بشناسد.
ذات اقدس احدیت نور مطلق است، نوری است که ظلمت مقابل ندارد. اوست نور همه جهان، نور آسمان و زمین. "الله نور السموات و الارض". (سوره نور آیه 35)
به گزارش مهر،خداوند از هر ظاهری ظاهرتر است و از هر نزدیکی به ما نزدیک تر. ظهور همه چیز به ذات اوست، وی نوری است که ثابت است، غروب و افول ندارد؛ نوری است که همه جا را پر کرده حجاب و مانعی ندارد، به همه چیز محیط است نقطه مقابلی ندارد، ضدی ندارد.
چون خداوند افول و غروب ندارد زوال و فنا ندارد و ظلمتی در برابرش نیست بشر ضعیف الادراک که هر چیزی را با مقایسه نقطه مقابل و نقطه مخالف باید بفهمد و دستگاه گیرنده فهم و ادراک او طوری ساخته شده که به هر چیزی که با کمک نقطه مقابل آن چیز توجه و التفات پیدا می کند از التفات و توجه به ذات حق غافل است.
نکته غریبی است! ذات حق چون هیچ وقت پنهان نیست از نظرها پنهان است اگر گاهی پنهان بود و گاهی آشکار از نظرها پنهان نبود. چون غروب و افول و زوال و تغییر و حرکت ندارد مورد غفلت بشر است. چقدر خوب و عالی و لطیف بیان کرده علی (ع) هر ظاهری غیر خدا دیگر باطن نیست و هر باطنی غیر خدا دیگر ظاهر نیست، خدا درعین وحدت و بساطت، هم باطن است و هم ظاهر. نه اینکه قسمتی از او ظاهر است و قسمتی باطن بلکه از همان حیث که ظاهر است عیناً باطن است و از همان حیث که باطن است ظاهر است. منبع و سرچشمه درک این حقیقت خود قرآن کریم است که می فرماید: اول و آخر خداست، ظاهر و باطن هم خداست. (سوره حدید آیه 3) و باز قرآن می فرماید: به هر طرف که رو کنید رو به خدا هستید و روی خدا با شماست. (سوره بقره ایه 115)
خداوند شبیه مخلوقات خود نیست، او منزه است از شبیه و مثل و نظیر و مقدس است از تشبیه. مشرق و مغرب از آن خداست به هر کجا که رو کنیم به سوی خدا هستیم هیچ چیز بر او پوشیده نیست. مشرق و مغرب جهان ملک خداست، ظهور فعل اوست. او به همه چیز احاطه دارد. همه چیز از او خالی نیست. به هر طرف رو کنیم به خدا رو آورده ایم.
خودشناسی
می گویند خودشناسی مقدم بر خداشناسی است؛ انسان تا خود را نشناسد نمی تواند خدا را بشناسد. این سخن از جهات متعدد درست است نه از یک جهت.یک جهتش این است که انسان باید وضع دستگاه گیرنده فکری خود را بشناسد. باید خود را به ضعف و نقص و قصور بشناسد تا خدا را به کمال و قوت بشناسد؛ باید قصور فهم و ادراک خود را بشناسد.طمع نکنیم که باید خداوند را با حسی از حواس خود درک کنیم. باید بدانیم که محسوساتش هم اگر همه یکنواخت بود اگر همیشه یک رنگ را می دید آن را نمی شناخت؛ اگر همیشه یک صدا را یکنواخت می شنید باز آن را نمی شناخت و از وجودش آگاه نمی شد.اگر همیشه یک بو به یک طرز به مشامش می رسید ابداً متوجه آن نمی شد.بشر نباید خیال کند خدا از او مخفی شده بلکه باید بفهمد که تنها ظهور یک حقیقت کافی نیست برای فهم و ادراک بشر وجود نقطه مقابل هم کمک می کند.نور ذات خدا ازلی و ابدی است غروب و افولی ندارد و از همین جهت ادراکات ضعیف بشر عاجز است که او را درک کند.
بشر محدود خدا را با آثار محدودش می شناسد
دستگاه گیرنده فکری ما خدا را با اموری می شناسد که مثل خودش ناقص و محدود است؛ خدا را با نورهایی می شناسد که در یک نقطه هست و در یک نقطه نیست.مثل حیات نبات و حیوان و شعوری که در یک نقطه ماده پیدا می شود. خدا را به اموری می شناسد که در یک زمان هست و در یک زمان نیست یعنی طلوع و غروب دارد خداوند خود را از راه نورهای فعلی خود به ما می شناساند.حیات و زندگی نور الهی است؛ نوری است که آن را بر ماده ظلمانی بسط می دهد و سپس قبض می نماید؛ ماییم که نور حیات را به جهان می گسترانیم و پس می گیریم. همه چیز به ما بر می گردد. ما وارث همه چیز هستیم (سوره حجر آیه 23) نظرات شما عزیزان:
آنکس که تو را شناخت،جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟ دیوانه کنی،هر دو جهانش بخشی دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند؟ پاسخ: دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند؟ مریم شیش تایی ها
 ساعت13:04---25 تير 1393
طاعات وعبا دات فبول باشد
پاسخ: قبول حق. عبادات شماهم قبول. |
درباره وبلاگ  به وبلاگ من خوش آمدید |
| [قالب وبلاگ : سیب تم] [Weblog Themes By : SibTheme.com] | ||
تبادل
لینک هوشمند